गटार...,
दिवसभर दुर्गंधी वहात वाहणारं गटार...
रात्र होताच कसलीही तक्रार न करता तेही होत निवांत, स्थिर
त्या काळ्याशार पाण्यात दिसतं
चांदण्याचं मोहक प्रतिबिंब,
अगदी तुमच्या निळ्याशार समुद्रात किंवा
नितळ गंगेच्या पाण्यात दिसणार नाही इतकं मोहक
उद्या पुन्हा हे गटार वाहु लागेल,
रात्रीची घाण धुऊन, न्हाऊन, पुसून, टापटिप निघालेली लोकं
नाकं मुरडतिल त्याला पाहुन,
अगदी तशीच जशी मला पाहुन मुरडतात
दिवसभराचा कोलाहल संपला की
मी जाउन निजतो त्याच्या शेजारी
आणि मग पुन्हा
त्याच्यात आणि माझ्यात तेच चांदण फुलतं..
उद्याच्या सुखवस्तू स्वप्नांचं...
टापटिप लोक नावं ठेवत रहातात
त्यांचा समुद्र खराब झाला म्हणुन
ह्याचं येड्यांचही माझ्या सारखंच
कुणाचं पाप कुणाच्या माथी...
मी आणि माझं चंद्रमौळी गटार
-सत्यजित.