घनन घनन घन
आला ओलाव्याचा सण
पुन्हा मोहरली धरा
तिचा येणार साजण
थेंब थेंब रानभर
थेंब थेंब अंगभर
अंग अंग ओलावलं
सरे विरहाच ज्वर
उठे आवेग तुफान
सुटे मिलनाचा गंध
कुठे रानात पानात
तुटे काचोळीचा बंध
तिच्या कण कण वाहे
त्याचा थेंब थेंब थेंब
तिच्या मायेच्या कुशीत
त्याचा रुजलेला कोंब
तिच्या माउलल्या कटी
उद्या दिसेल गं कान्हा
ती देईल त्याचे ओठी
त्याने दिलेला गं पान्हा.
-सत्यजित.
अप्रतिम !!
ReplyDeleteफ़ार गोड कविता !!