साकी

नको पिऊ म्हणतेस
काळीज जळेल म्हणतेस
साकी,
दगडाच काळीज कधी जळत का?
जळाल तरी कुणाला कळतं का?

दारुण अवस्थेतल्या मनाला
दारुनेच बर वाटत
शुद्धीत असलना की उगाच
आठवुन आठवुन मन आटत

भर दोन पेग,
प्याला आपटत 'चिअर्स' म्हणू
दोन घोट जाताच वाटेल
काही झालच नाही जणू

धुंध होत हसेन मी
माझ्यावर ह्सणार्‍या नशीबावर
ह्रुदयातल्या आठवणी गुंफुन
विणल्या रेशमी कशिद्यावर

साकी भरत रहा पेग पेग..
ही आठवण जाइस तोवर
नाहीच गेली जरही आठवण
तर मी आठवण होइस तोवर

सांडू नकोस दारू, साकी
पुन्हा निसटण्याची भावना दाटते
रित्या पेल्यात,सांडल्या थेंबात
तीच तीच आठवण दाटते

साकी..
साकीकुणी मजे साठी पितं
कुणी भोगत्या सजे साठी पितं
कुणी पेटुन उठण्या साठी पितं
कुणी पेटुन विझण्या साठी पितं

सगळंच दु:खाने भरलेल
मज दु:खही पिता येईना
जहरच सु:ख देईल पण
मज जहरही पिता येईना

पिऊ देत गं... सखे साकी
ही दारू काय माझा जिव घेईल?
एकदा गतप्राण झालेल्याचा
सांग पुन्हा कसा जिव जाईल?

सांग पुन्हा कसा जिव जाईल.. चिअर्स!!!

-सत्यजित

ओळखीचे मुखवटे

रोज नवे मुखवटे बदलताना आपण आपल्यालातर विसरुन जात नाही ना... असूही किंवा नसूही... पण अनोळखी जगात वावरताना...

अनोळखी जगात ओळखीच असं कुणीच नाही
मीही आपणहून माझी ओळख सांगत नाही
मी दडपण मुक्त होत नवी ओळख पांघरुन घेतो
माझ्यातल्या अनोळखीला धरुन
माझ्यातला मी सोडुन देतो

मी भरुन घेतो एक दिर्घ श्वास
आणि पवलावर पावलं आपटावीत म्हणून घेतो एक उडी
छे! नाही जमत...
माझ्यावरच मी हसतो
आणि माझ्यावर हसणार्‍यांवरही
हा आनंद कसला?
मी ह्यांना ओळखत नाही म्हणून?
की हे ज्याच्यावर हसता आहेत
ते त्याला ओळखत नाही म्हणुन?

हसू देत, मीही हसतो..
पण का?माझी नविन ओळख झाली म्हणुन?
की मी माझी पुसली म्हणुन?
मग मनात विचार येतो
लोकांसाठी का मी खोटं जगतो?
माझी ओळख जपायला
मीच माझ्या पासुनच लपुन बसतो

पुन्हा कपाळ सुरकूतं
मन जरास कुरकूरत
माझं अनोळखी मन
माझ्यावरच गुरगूरतं

हे सारं जगच असं
येथे मुखवट्यांचीच जास्त जंत्री
हे अंतिम सत्य अंगिकारत
मी माझ्या सुरुकूत्यांवर मारतो ईस्त्री...

सुरुकूत्याही जाता जाता
पाठ माझी थोपटतात
मी पुन्हा एक उडी घेतो
आणि पावलांवर पावलं आपटतात...

मी आनंदाने मुठ आवळत
मुठ मागे खेचून घेतो
अन अनोळखी डोळ्यातले
कौतुकाचे भाव टिपुन घेतो

ह्या अनोळखी जगात
माझी खरी ओळख असते
जगाला पटो न पटो
माझीच मला ओळख पटते

मग सारं अनोळखी जग हिंडुन
मी ओळखीच्या दारावर थबकतो
माझा मुखवटा सावरतानाच...
दार उघडताच हबकतो

मी घोघर्‍या आवाजात विचारतो
'ओळखलं का मला?
'ते 'हो' म्हणताच
माझच हसु येत मला... माझच हसु येत मला...

-सत्यजित.

डंख तुझा

झाली मज विषबाधा
तव जहरी नयनांची
झाली राख आता
मी रचिल्या कवनांची

असा घाव केलास
जो लागला जिव्हारी
तरी कवटाळूनी घ्यावे
तुझे डंख हे विखारी

दिला डंख उरी अन
पंख दिले मनाला
तू तरु हो मनाचा
दे आसरा खगाला

ह्या सावजास सांगा
का आवडे शिकारी?
झेलुनी घाव सारे
मरणास ये खुमारी

मी घायाळ काळजानी
आक्रंदतो तुला स्मरूनी
मी विषावर जगतो आहे
तुजवर कित्येकदा मरूनी

- सत्यजित