छाया चित्रकाराची

एका छायाचित्रकाराचे मनोगत टिपण्याचा एक प्रयत्न...

निर्मात्याने निर्मिलेली प्रत्येक गोष्ट आत्मियतेने पहाणारा मी
कुणी म्हाणतं ढोंग आहे
कुणी म्हाणतं व्यासंग आहे
कुणी म्हाणतं कुतुहला पोटी सारं
कुणी म्हाणतं चार दिवसाच वेड सारं
कुणी म्हाणतं की कुणाच्या दुःखाच भांडवल करणारे आम्ही
तर कुणी म्हाणतं कुणच्या हसर्‍या आठवणी विकणारे आम्ही
तरीही ह्या सर्वां पासुन अलिप्त रहाणारे आम्ही
आम्ही प्रेमात पडतो पण प्रेमात अडकत नाही
कारण आम्ही नुसत बंदीस्थ करतो कधीच कुणाला अडकवत नाही
कधी जे दिसतं ते टिपत जाणं असत
तर कधी जे दिसत त्या पलिकडे जाउन पहाणं असत
कधी खोल खोल गाभार्‍यात जाणं असत
तर कधी उंच उंच आभाळातून पहाणं असत
कधी जे दिसत ते तसच असत
कधी जे दिसत ते तस नसत
तर कधी ते असं दिसत हे दाखवण असत
तर कधी न दिसलेल नुसत भासवण असत
म्हंटल तर अर्थशुन्य
म्हंटल तर भावपुर्ण
म्हंटल तर अस्तित्वहीन अर्थ
म्हंटल तर कोर्‍याकागदाहुनही व्यर्थ
पण, इथे प्रत्येक अनर्थालाही एक अर्थ असतो
तर कधी प्रत्येक अर्थात एक अनर्थ असतो
कधी मलाच कळत नाही की हे काय आहे?
कधी हसू टिपण तर कधी अश्रू टिपण
कधी प्रकाश टिपतो तर कधी अंधार
कुणी म्हणत अंधार नाही टिपता येत
पण खर तर उजेड नाही टिपता येत
आम्ही टिपतो तो अंधार,
कधी रंगीत तर कधी बेरंगी
पण असतो तो फ़क्त अंधार
म्हणुनच कदाचीत ह्याला ’छायाचित्र’ म्हणत असवेत...

-सत्यजित