नाजूक साजूक मेहेंदी गं

मुकुल फुलांचा भार व्हावा तू इतुकी नाजूक फांदी गं
पुष्पदलांच्या तळव्यांवरती नाजूक साजूक मेहेंदी गं

डोळ्यां मधले भाव भाबडे ओल्या कडा पाणावती गं
डवरलेल्या आम्र तरु तळी स्पंदन घटिका दुणावती गं

हळद लागल्या गालांवरली लज्जित लाली केसंर गं
बांध घातल्या नयनजळातील प्रतिमा झाली धुंसर गं

रिंगण सावळे डोळ्यां भवती ती माय कावरी हसते गं
दीली तुळस जगदीशा घरी तरी धुकधुक मनी असते गं

कोकरां परी कुशीत शिरून घे जावळ तुझे कुरवाळून घे
गंध मायेचा उरात भरून घे स्पर्श मलमली गोंजारून घे

जपेल तुझा ती सारा पसारा राहिल सारे तुझे आहे तसे
आंगण प्रांगण तुझेच सारे लेक परकी ना कधी होत असे...

-सत्यजित.