सोवळा सोहळा

जपे स्पर्शाचं पावित्र्य
असा सोवळा पाऊस
बांध आतुर थेंबाना
धुकं बनला पाऊस

मन इतकं आतूर
झाले विचार फितूर
धुकं धुकं नजरेला
पार क्षितिजा पातूर

अशा पावसाचे गडी
वृक्ष लतावल्ली झाडी
त्यांच्या पानात लपून
चाले पावसाची खोडी

झरे धुकं पानावर
थेंब दाटुनिया आले
त्याचे आतुरले स्पर्श
दबा धरून बसले

सखा वारा खोडसाळ
बघा आला मदतीला
ओल्या थेंबाच्या मिठीत
घेई पाऊस धरेला

तिज स्पर्शता पाऊस
लव हिरवी शहारे
तेंव्हा माना उंचावून
वृक्ष देतीया पहारे

फुले रानात पानात
छुपा मिलन सोहळा
तिचा तलम पदर
त्यात धुकं झाले गोळा

त्याची धुकधुक धुकं
धुकं चुंबन सोहळा
असा भामटा पाऊस
तरी किती गं सोवळा

असा भामटा पाऊस
तरी किती गं सोवळा
धुकं पाऊस पाऊस
धुकं सोवळा सोहळा..

-सत्यजित.