अथांग डोळे

अथांग डोळे हसरे तरीही सांगून जाती काही
शब्दा वाचून लिहिते गाथा डोळ्यां मधली शाई

नकोच कुठला आधार कुणाचा नकोच दुबळी कुबडी
झाकले सारे मुठीत ज्या ती मूठ पडो ना उघडी

पाठीवरती थाप नको नी माथ्यावरती हात नको
उगाच उसने पुण्य नको नी व्याजावरती पाप नको

कुणीच नसते इथे कुणाचे वेळही नसते आपुली
काळाच्या जखमांवर बसते काळाचीच खपली

तरीही वाटे फुंकर एखादी झुळूक होऊनी यावी
तहानलेल्या मना शमावण्या सर एखादी बरसावी

हळवे होणे सोसत नाही मग सोसत जाते सारे
मुठीतले फुंकरण्या तिने जपून ठेवलेत तारे..
तिने जपून ठेवलेत तारे...


आपली दुःख लपवून सतत हसत राहणाऱ्या, मुठीतले तारे फुंकून सुखाची पाखर करणाऱ्या ह्या जादूगार आणि झुंझार मैत्रिणींना माझा हा मानाचा मुजरा...

सत्यजित.