तुला पाहले मी असे निजताना

तुला पाहले मी असे निजताना
जसा चंद्र भासे निशा विझताना

असतिल स्वप्ने तुझ्या पापण्यांत
उरते बेचैनी माझ्या वागण्यात

मी बेभान असतो तुझ्या चांदण्यात
की नशाखोरी असते माझ्या जागण्यात?

वाटे ठेवावे ओठ अलवार पापण्यांवर
का रुसेल चंद्र माझ्या या वागण्यावर

तुझ्या आरक्त ओठांवर विरजते पहाट
मी स्वप्नांत असता तू निजलेली दाट

हळुवार बोटांनी तुझ्या बटा सावरुन
माझी बेताल स्वप्ने मी घेतो आवरुन

मी सांग भावनांना कसे आवरावे
तुला जाग येता मी उगा बावरावे

न कळे का मी घेतो डोळे मिटुन
तू देतेस चुंबन मज निजता बघुन

तू निजता शांत मी अशी रात्र जागणार
मी का उठतो उशिरा तुज कैसे उमगणार?

-सत्यजित.

उठा बापू उठा

उठा बापू उठा आणि
द्या पुन्हा अंहीसेचे धडे
तुम्ही उभारल्या पोकळ भींतीना
जाउ लागलेत तडे
रक्ताळलेला हा शुभ्र पंचा
कुठवर मिरवत फिराल
वाटल नव्हत.. त्याच्या शस्त्रास्त्रांच्या ढिगार्‍यात
तुम्ही एक रिकाम काडतुस होउन उराल
अस का केल बापू तुम्ही?
घर झाडू पण दिल नाहीत
आता घर साफ कराव म्हणल
तर भीतींच उरल्या नाहीत
एक गोचिड चिरडवी म्हटल तर
तुमच महात्म्य आडव येत
आपलच रक्त बोटाला लागव
तर हीरव्यांना वावड होत
तुमची आधराला घ्यावी काठी
तर ते उगारली म्हणतात
ती हाणुन आमच्या पाठी
ते सदैव कण्हत असतात
तुम्ही येवढी सवय केलीत
दुसर्‍यांचा मार खायची
त्यांनी एक हात छाटला
तर दुसरा पुढे करायची
तुम्हाला नोटेवरती छापलय
तुम्ही सारं जग व्यापलय
पिसाळलेल कुत्र देखिल
गोंजाराव म्हणत आपलय
तुमच्या अंहीसेच्या कुर्‍हाडीला
अर्धमाचा दांडा
पित्यानेच का घालावा
पोराच्या म्स्तकी धोंडा?
उठा बापू उठा आणि
द्या पुन्हा अंहीसेचे धडे
आम्ही अंगाखांद्यावर खेळवतोय
तुमचे रक्तपिपासु किडे...

बप्पा तुला पेंटींगला केवढा मोठ्ठा पेपर (बालकविता)

मायबोली.कॉमच्या दिवाळी अंकात प्रसिद्ध झालेली ही बालकविता.

बप्पा तुला पेंटींगला केवढा मोठ्ठा पेपर
सका्ळी संध्याकाळी वेगवेगळे वेगळे कलर

बप्पा तुझ्या पेंटींग मध्ये ढग कीती छान
दडुन बसला सुर्य बघतो हळुच काढुन मान

अरे!डोंगराच्या पेंटींगवर पाखरांचे थवे
रोज कसे देतोस सांग आकार नवे नवे

शुभ्र ढगां देतोस का पावसाळ्यात टांग
विजे साठी वापरलास रंग कुठला सांग

पावसाच्या पेंटींगवर थेंब खरे खरे
सप्तरंगी धनुष्य काढलेस कसे बरे?

रात्री तुझ्या डब्यातले रंग संपतात का रे
काळ्या पांढर्‍या रंगानीच रंगवतोस का सारे

पट्टी, कंपास शिवाय कसं जमत तुला रे?
उन्हाळ्याच्या सुट्टीत माझी ट्युशन घेशील का रे?

बप्पा तुला पेंटींगला केवढा मोठ्ठा पेपर
सकाळ संध्याकाळी वेगळे वेगळे कलर...

सत्यजित.

वनराणी

पायी पाचोळ्याचे चाळ
पानोपानी सळसळ
तिच्या अंकुरल्या ज्वानी
कांती काचोळीचे वळ

झुळझुळता ओढा
तिने घेतला स्तनावर
अंग अंगभर काटा
शिरशिरी मनभर

ती केतकी नहाली
ओढा नागिण सरसर
धुंध गंध जलावर
ओढा वाही दुर दुर

उघड्या पाठीवर केस
कुरळ्या लता लांब लांब
तिच्या डहुळल्या कटी
तळी चंदनाचे खांब

ओल्या केसातुन पाणी
थबकले पाठीवर
जसा थेंब तेजाळतो
झुळझुळ अळवावर

काळ्या कातळाच्या पाठी
ओल्या पावलांचे ठसे
उत्तान नागीण नागवी
कोवळे उन खात बसे

-सत्यम

सिगरेटचं थोटूक

एका अशाच काविळलेल्या संध्याकाळी
धुरकटलेल्या श्वासासंगे
हातातल अर्धवट थोटूक सुद्धा प्रकाशत होत,
मला वेड्याच हसु आलं,
थोड्याच वेळात, तो शेवटच्या घटाका मोजत असताना
मी कुठलीही दया न दाखवता
चिरडणार होतो त्याला, ह्या कट्ट्यावर
आणि भिरकावणार होतो अंथांग समुद्रात
तो विझणार होता , तो सुटणार होता,
तो मोकळा होणार होता, मला न विझवता....
भुरभुरणारा वारा होता
हेलकावणारा अंथांग समुद्र
एखादी लाट येउन आदळत होती
माझ्या अर्धोन्मिलीत मनातल
मिणमिण चैतन्य जागत ठेवायला ...
ही संध्याकाळ कधी तरी सोनेरी असायची
अगदी लख्ख सोनेरी...
तिच्या सहवासात, तिच्या गंधात अखंड बुडालेली
अंथांग समुद्राच्या आणि केशरी वर्तुळाच्या साक्षीने
रंगवली जायची कीतीतरी उद्याची स्वप्ने
मग चांदण भरून यायच,
त्या अंधारात लखलखत चांदण पांघरुन सजायचा तो समुद्र..
मी तिला म्हणायचो,
'तू देखिल अशीच सजशिल ना त्या रात्री नुसत लखलखत चांदण लेउन'
ती माझ्या दंडाला चिमटा काढत.. घट्ट बिलगायची
मला कधीच कळायच नाही की तिच अंग का शहारत..?
पश्चिमेच्या गार वार्‍या मुळे.. की माझ्या उधाणलेल्या रुधिरामुळे?
आता कधीच कळणारही नाही...
आता ती उब नाही, ते केशरी वर्तुळ नाही...
आता उरलिय ती फक्त मिणमिणत्या विस्तवाची साथ..
मला दया आली त्याची
एक शेवटचा झुरका घेउन,
मी त्याला बसवल माझ्या शेजारी
माझ्या सारखच कणा कणान
मरण त्याच्याही नशिबी आल होतं ना...
म्हटल "बस! दोघे एकदम राख होउ"
तुला पेटवुन ती काढी कधीचीच विझुन गेली नाही
माझ्या देखिल अयुष्यात ती अशीच आली
एका उजळलेल्या फुरफुरत्या काडी प्रमाणे
नशिबाशी ओंझळ तिच्या प्रकाशाने उजळुन गेली, भरुन गेली
मी देखिल तेवू लागलो होतो तिच्या संगे
वाटल होत आता असेच तेवत राहू एकमेकांसाठी अयुष्याभर..
पण छे! नशिबाची ओंझळ ती...
झटक्यात विरुन गेली,
तिला विझवुन गेली...
आणि मी जगतोय अजुन कणाकणाने जळत.. कणाकणाने जळत...
आता अयुष्य एक सिगरेट थोटुक होउन राहीलय...
कुणी चिरडतय का याची वाट बघत...

-सत्यजित

पाकीजा

उमराव शोधातात की शोधताय नरगिस
इथे पाकीजा शब्दच मुळी खोटा आहे,
वेड्यांन्नो हा फक्त कोठा आहे

उदरात काय पेक्षा पदरात काय
फायद्याच्या सौद्यात तोटा आहे
हा कोठा आहे हा कोठा

चेहरा नाही ना मोहरा नाही
सारा बंद निनावि लखोटा आहे
हा कोठा आहे हा कोठा आहे

कायद्याचा देव, वायद्याचा देव
पुजलेला देव देखिल थोटा आहे
हा कोठा आहे हा कोठा आहे

न दिव्यात वात ना मदतीचा हात
इथे पैसा फक्त मोठा आहे
हा कोठा आहे हा कोठा आहे

अंगाला रंग रंगाला अंग
अंगाचा संग वांझोटा आहे
काय शोधतोस खुळ्या हा कोठा आहे

कंबखत दैव

त्या जादूई क्षणात सांग काय दडले होते
मन काबुत नसताना सांग काय घडले होते

तव गोर्‍या नितळ कांती लव सांजेच्या उन्हाची
फुलल्या श्वासास संध्येचे पिसे जडले होते

अधरामृतात तुझ्या आकंठ संजीवताना
माळुन केसात जुई चांदणे उघडले होते

भाळी ठेवले ओठ सैल केली मिठी जराशी
पण रुणझुणत्या पैजणांत पाउल अडले होते

ढळला हळुच हुंदका अबोला बोलून गेला
तुझ्या पावलांत आसवांचे फुल पडले होते

सोडवून गेलो हात वळवाची होती रात
होता पाऊस खरा का आभाळ रडले होते

न सरली अजुन रात्र ती उरली उरात माझ्या
का कंबखत दैवाने मलाच निवडले होते?...

-सत्यजित.

सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर (विडंबन)

गावाल्यानु तुम्ही आता पर्यंत, मराठी विडंबने ऐकत होता. मा़झ्या टाळक्यात असो इचार इलो की मालवणीत विडंबन करुचा, तर मंडळीन्नु. मालवणी म्हंटला की कोकण इला, कोकण म्हंटल की सावंतवाडी ईली..आनी मग इले सांवत , सांवत म्हनले की ईली राखी सांवत. माका वाट्लाच तुमका गुदगुदल्यो होतोल्यो..जरा दमान घ्या... राखी सावंत म्हनले की लागले कुदायला...

तर गाव वाल्यान्नू आणि त्यांच्या मंडळीन्नू.. सिन असो आसा ...
कोकणातल्या निळ्या खाडी एक शिड चल्ला हा, आणि त्या शिडात कोकणी युगुल बसलेल असा (नुतन आनी सुनिल द्त्त) ... ते राखी सावंत बद्दल गझाली करतत... गान सांगुची गरज हा काय? मुजीक चालू..

तो: सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर
ती:सावंतांचा महिमा फाजिल झाली चोर
तो: फाजिल झाली पोर
ती: फाजिल झाली चोर

तो: चोर नाय गो पोर.. पोर.

ती: फाजिल झाली पोर

तो: असा..
माका काय सांगता बघ गे , कपडे चोरान गेलो चोर
सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर
पण चला रे हुडकून काढू, कोन ह्यो बनलो चिंधी चोर
{
तो:
रामा अजब आहे ही राखी मय्या
ती:
अय्या बांधेल गो राखी, करेल हो भय्या..
} ||२||

तो:
हे भय्ये इथले झालेत, माजोरे शिरजोर
पण चला रे हुडकून काढू, कोन ह्यो बनलो चिंधी चोर

ती : ओ....

ती,तो :
सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर
माका काय सांगता बघ गे , कपडे चोरान गेलो चोर

ती: माका काय विचरतास मरे, हीका रे विचारा
तो: फाटकी गो कापडा हिची कोन चोरेल बरा

ती: फाटक्या चिंध्या नुसत्या,नं असतले नुसते दोर
तो:चला रे हुडकून काढू, कोन ह्यो बनलो चिंधी चोर

तो: ओ....

ती,तो :
सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर
माका काय सांगता बघ गे , कपडे चोरान गेलो चोर

ती:
कोणते मलम बाई चोळता थोबाडा
रोजचो तमाशो हिचो, रोज नवो राडा
काय नाय घातल्यान कपरे, तर चोरात काय तो चोर
पण चला रे हुडकू काढू, कोन ह्यो बनलो चिंधी चोर
सावंतांचा महिमा फाजिल झाली पोर
माका काय सांगता बघ गे , कपडे चोरान गेलो चोर.

-सत्यजित

आई... हळुहळू हळुहळू सुर्य कुठे गेला? (बालकविता)

आई... हळुहळू हळुहळू सुर्य कुठे गेला?
जाता जाता सांग त्याने प्रकाश का नेला?

ठेवुन जा प्रकाश म्हणाले मी त्याला जाताना
नाही म्हणाला उद्या आणिन सोबत पुन्हा येताना
अंधाराची भीती सांग वाटते का त्याला?
आई, अंधाराची भीती सांग वाटते का त्याला?...

थांब म्हणाले थोडा वेळ येतिल चांदण्या आकाशात
त्या म्हणाला येणार नाहीत येवढ्या माझ्या प्रकाशात
खरच सांग चांदण्या का घाबरतात त्याला? आई...

ऐकत नाहीस माझं काहीच आहेस किती हट्टी रे
चांदोबाशी सांग कशाला घेतलिस उगा कट्टी रे
चांदोबाशी बट्टी घ्यायला सांग ना तू त्याला.. आई...

थांब म्हटलं थोडा वेळ मिळुन सारे खेळू खेळ
जायला हव म्हणाला आता घालवुन चालणार नाही वेळ
संध्याकाळीची सांग त्याला असते का शाळा? आई...

-सत्यजित

हर्षे स्विकारावी भक्तांची सेवा

जय देव जय देव जय गणपती देवा
हर्षे स्विकारावी भक्तांची सेवा ||धृ||

लंबोदर सुंदर पाषंकुशधारी
वरदहस्ते मुर्ती मुषकाची स्वारी
नागेन्द्राचा विळखा धारूनिया उदरी
रत्नजडीत मुकुट शोभतो शिरी ||१||

सर्वांग सुंदर देवा गणराया
आदिशक्तीशाली गौरीच्या तनया
भक्तांची दु:खे नेशी तु विलया
तारिशी सारी विघ्ने करूनी तू किमया ||२||

कार्यारंभी पूजन तुझे करावे
निर्विध्न तू कार्य सिद्धीस न्यावे
संकट येता देवा मज तू तारावे
अनंतरूपे दर्शन आम्हा तू द्यावे ||३||

त्रैलोक्याचा देव देवांचा त्राता
दीनांचा उद्धार, ज्ञानाचा दाता
बुद्धीचा तू देव विद्यागणनाथा
सद्भावे ठेवितो तव चरणी माथा ||४||

तू कोटी सूर्य तेज निर्गुण आकार
ज्ञानियांचा राजा सद्गुण साकार
जय जय श्री गणराज मज तू पावावे
मानून घे ही सेवा केली मनोभावे ||५||

जय देव जय देव जय गणपती देवा
हर्षे स्विकारावी भक्तांची सेवा ||धृ||

~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~
हे अजून एक कडवं .. बप्पांच्या निरोपाचं

आनंदे उत्सवे राहिलासी देवा
पुढच्यावर्षी लवकर येशील ना देवा
काही झाले अनुचित देवा क्षमा असावी
तुझी सतकृपा सदैव आम्हावरी व्हावी || ६||

जगुन घे रे गड्या.. राहुन जाईल जगायचं...

जगुन घे रे गड्या.. राहुन जाईल जगायचं
मारुन घे रे उड्या.. राहुन जाईल उडायचं
बघता बघता कुपीतलं
अत्तर उडुन जाईल
लाउ लाउ म्हणता म्हणता
कुपी नाहीशी होइल
आज आहे.. उद्या येईल
असेलही परवा
नाही पाहिला उद्या कोणी?
मग कशा फुका पर्वा
जगुन घे रे गड्या एकदाच असत जगायचं
जगताना जगण्यावर ओझ नसत व्हायचं

जगुन घे रे गड्या.. राहुन जाईल जगायचं
मारुन घे रे उड्या.. राहुन जाईल उडायचं....

ओ लाल जुडी फुलं... (गणेश स्तवन)

हो लाल मेरी पत .. दमा दम मस्त कलंदरच्या चलीवर हे गणेश स्तवन लिहीण्याचा एक

प्रयत्न... गणरायाच्या चरणी..

ओ लाल जुडी फुलं
ओ लाल जुडी फुलं वाहतो तुला जगपालणा
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
देवा माझा महोदर, देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

चार चार हात तुझे , वरद दे देवा
हो पामरांचे पालन, करी सदा जगतारणा
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
हेरंभा तू सुंदर, देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

डमडम तुझे डमरु बाजे
गोजिरे रुप तुझे मनी भावे मनमोहना
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
देव माझा मनोहर,देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

तव चरणी लेकरु घेई रे लोळण
उचलुनी कडेवरी घेई मला जगपालणा
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
देव माझा विश्वेश्वर,देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

तुरुतुरु तुझा उंदीर धावे
होउन मुषकारुढ जाशी देवा जगतारण्या
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
देव माझा विद्येश्वर,देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

ओ लाल जुडी फुलं
ओ लाल जुडी फुलं वाहतो तुला जगपालणा
शिवबाच्या, गौरीच्या तनया तू सुंदर
देवा माझा महोदर, देव माझा लंबोदर
पहिला हो त्याचा नंबर

-सत्यजित

असावा सुंदर पापलेटचा बंगला

आता श्रावण संपला, आणि नारळी पोर्णिमा पण झाली आता रहावत नाही हो... तळलेल्या माशांचा आणि तिरफळ घातलेल्या कालवणाचा घमघमाट आता मनाचा ठाव घेत आहे... आणि मन लहान होउन गात आहे...


असावा सुंदर पापलेटचा बंगला
चंदेरी रुपेरी सुरमईचा चांगला

पापलेटच्या बंगल्याला सारंग्याचे दार
धार धार डेंग्यांच्या कुर्ल्या पाहरेदार

गोल गोल कोळंब्यांच्या खिडक्या दोन
हॅल्लो हॅल्लो करायला लॉबस्टरचा फोन

मांदेल्यांचा सोनेरी रंग छानदार
बांगड्यान्ना अंगभर खवले थोडे फार

बंगल्याच्या छतावर कालवा रहातो
शिंपीतल्या तिसर्‍यांशी लपाछपी खेळतो
लांब लांब करल्यांचा नाच रंगला
बोंबलाचा मासा मस्त चांगला...

कित्ती कित्ती चविचा पापलेटचा बंगला
सोलकढी भातासंगे मस्त हाणला...

-सत्यजित.

बप्पा दे गोड चॉकलेट सारखं सुखं....

बप्पा तू करतोस खरच आयडीया किती मस्त
येवढ्या सगळ्यां गोंगाटात बसतोस कसा स्वस्थ?

आम्ही काही मागता टिचर आमच्यावर ओरडतात
वन बाय वन म्हणतं, सगळ्यांना रांगेत उभे करतात

हं... तरीच तुझे सुपा येवढे मोठ्ठे मोठ्ठे कान
एकदम सगळ्यांच एकुन घेतोस देवा तू महान

कशी मस्त आईडिया तुझी, तुला केवढी मोठ्ठी सोंड
कानात गंम्मत सांगायला, न्यायला नको जवळ तोंड

लाल लाल शेला छान, पिवळं धोतर आहेस नेसलस,
अरे वाजेल ना थंडी तुला, तू शर्ट का नाही घातलस?

आजींनी विणलं स्वेटर त्यावर मस्त जॅकेटचा ड्रेस
देतो नविन जिन्स पँट वाटल्यास त्यावर धोतर नेस

किती घातलेस दागिने आणि किती घातलेस हार?
सगळ्यात दुर्वा नी जास्वंद, तुला आवडत ना फार

कुठे मोदकांच ताट, कुठे शि-याचा टोप
काहीच न खाता तुझं वाढलं कसं पोट?

आई सारखंच तुझही मी खाता का पोट भरतं?
आइच म्हणते तुझ्या चरणी सर्वाच दु:ख हरत

बप्पा मला सांग जरा हे दु:ख काय असतं
कान, नाक, गुढगा, पोट नक्की काय दुखतं?

काहीच नको दुखायला, कुणा देउ नकोस दु:ख
शहाणा कर सगळ्यांना, दे चॉकलेट सारखं सुखं

बप्पा दे गोड चॉकलेट सारखं सुखं....

-सत्यजित.

सतावुन जाणार्‍या आठवणी

सतावुन जाणार्‍या आठवणींना
मातू देऊ नको म्हणालास खरा
पण जाता जाता त्याच आठवणी देउन गेलास
तू काय दिलस, तू काय नेलस
ह्याचा हिशोब करताना
हसर्‍या आठवणींचेही डोळे पाणावतात
त्यांचे डोळे पुसण्याचे सामर्थ्य नाही रे माझ्यात
माझ्यातला तू मात्र माझे डोळे पुसत रहातोस
आणि मग पुन्हा डोळे पाणावतात
कदाचित तू पुसत रहावस म्हणुन
तू काय, तुझ्या आठवणी काय
तितकच प्रेम करतात माझ्यावर
आणि तरीही तुझे शब्द आठवत रहातात
'सतावुन जाणार्‍या आठवणीना मातु देऊ नकोस'

-सत्यजित.

किरकिर... कुरकुर... (बाल कविता)

एकदा सगळ्या कीड्यांची रानात भरली सभा
गवतामध्ये पाना मागे धरुन बसले दबा

आला तिकडुन भुंगा त्यानी केला खुप दंगा
चाविन कडकडुन म्हणाला जर घ्याल कुणी पंगा

तिकडुन आली मुंगी हलवत तिची ढुंगी
मुंगळा म्हणाला नाच तिला मी वाजवितो पुंगी

इतक्यात उड्या मारत कोठुन आला नाकतोडा
अंधाराला घाबरलेला वाटत होता थोडा

अंधारात काजवा मात्र मिरवत होता ऐट
लुकलुक हींडत होता ठेउन चड्डीत लाईट

रातकीडा म्हणाला.. मित्रांनो! चला देउया का नारे ?
किरकिर किरकिर कुरकुर कुरकुर ओरडुया रे सारे !

किरकिर किरकिर कुरकुर कुरकुर ओरडुया रे सारे..

किरकिर किरकिर... कुरकुर कुरकुर...
किरकिर किरकिर... कुरकुर कुरकुर...

काट्यानां लाउन जेल शाईन मारतय सुरवंट
झूरळ जाउन कोपर्‍यात खात बसलय सुंठ

गोगलगाय म्हणाली, मित्रांनो मी येउन करणार काय?
तुम्हा सगळ्यांना सहा पाय पण मला एक पण नाय

तुम्ही सगळे जाल पळुन नी कोणी जाईला उडुन
मला सोडुन जात म्हणाल तू बस तुझ्या शंखात दडुन

फुलांचा लागलाय सेल फुलपाखारांना नाही मुळीच वेळ
आणि माशी, मच्छर खाता बसलेत रस्त्यावरची उघडी भेळ

बाकी सगळे किडे इकडुन तिकडुन पळतायत
किटकनाशके मारुन मारुन... ही माणस त्यांना छळतायत... वात आणला आहे ह्या माणसांनी....

निषेद नोंदवा जाहीर सभा... किरकीर.. कुरकूर....


-सत्यजित.

दे मला माझी आई...

अगदी परवा बॅंगलोरच्या टाईमस मध्ये बातमी वाचली."आता ह्यांच कोण?" एका दांपत्याचा अपघाती मृत्यू, सिग्नल वर दुचाकीवर उभे असता मागुन आलेल्या अर्थमुव्हर धडक दिली दोघे जागिच मरण पावले. त्यांना दोन लहान मुलं, एक ३ आणि दुसरा ५ वर्षाचा असवा कदाचीत. रोज कामासाठी बाहेर पडलेले आईबाबा घरी परत आलेच नाहीत. बिचा-या बाळाना हे पण माहीत नव्हत की काय झालं आहे. म्हणे घरी जमलेल्या गर्दीत आईला शोधत होती, आईला हाका मारत होती. ते चित्र डोळ्या समोरुन काही केल्या जात नाही. हे अस का होत? हा विचारच माझ्या सहन करण्या पलिकडचा आहे, देव(?) किंवा दैव अस का करत?

काही नको मज देवबप्पा
मी काही मागणार नाही
शहाण्या सारखा वागेन मी
मज देशिल का रे आई?
नसते आता अंगाई
न केसातुन फिरणारा हात
पाठीवरती थोपटणारा
तिचा निरंतर हात
मज अंधाराची भीती वाटते
वाटते भीती एकांताची
मिणमिणणार्‍या प्रकाशातल्या
मोठाल्या सावल्यांची
येता संकट कोणतेही
आईला बिलगत होतो
तिचा हातातुन सुटता हात
मी कीती बर दचकत होतो
आई आई हाक मारता
मजला उचलून घेई आई
तू जाना तुझ्या आईकडे
दे मला माझी आई...

-सत्यजित

Love At First Sight....!!!

तुला पाहताच वाटलं मला
तुला पुर्वी आहे पाहिलं
आवरलेल मन माझं
बांध फोडून वाहिलं
कोण होतीस तू? आणि
कधी होती भेटलीस?
direct छातीत शिरत
ह्रुदयालाच जाउन खेटलीस
किती घट्ट आवळलस
तू माझ्या ह्रुदयाला
नसानसा धवलं रक्त नी
श्वास लागले फुलायला
कान झाले गरम आणि
घशाला पडली कोरड
"माझं तुझ्यावर प्रेम आहे"
अशी आतल्या आत ओरड
होता नजरा-नजर आपली
कित्ती सुंदर लाजली
घंटी म्हणतात ना तीच..
माझी होती वाजली
"मी प्रेमात पडणार नाही"
म्हणा-याची अशी जिरते ऐट
प्रेमात पडण्या आधीच होतं
Love At First Sight....!!!

-सत्यजित.

माझ्या चिऊच बाळं....(बालकविता)

चिऊताई चिऊताई गातेस का गं गाणे
एक उडी, दोन उडी, टिपत जाते दाणे

चिऊ चिऊ खिडकीतून टकामका पाही
हळुच येशी घरात पहता कुणी नाही
मला पाहता तुझी कशी धांदल उडते
इकडे उडत, तिकडे उडत, बाहेर पळते

कुठुन आणलस गवत? नी कुठुन आणलास चारा?
अरे देवा! कपाटावर मांडलास किती हा पसारा
अस करु नको बाई, तुला आई गं रागवेल
सांगतो तिला तुझ्यासाठी बेड ती मागवेल

ह..म.. इवल्या इवल्या बाळाला मऊ बेड हवा
कपाटवर झोपेल खात फॅनची मस्त हवा
मऊ मऊ पिसांवर लोळत बसत छान
मला बोलवत असत काढुन बाहेर मान

दाणे हवे तुला? का हव तुला पाणी?
आता घेउन खाउ, आई येईल, गं राणी
चिऊ चिऊ करत बाळ कीत्ती कीत्ती रडे
चिऊ चिऊ बाळाला हवे होते कीडे

चिऊ चिऊ करत बाळ केवढं मोठ्ठ झालं
चिऊ चिऊ करत बाळ आभाळात उडालं
चिऊ चिऊ बाळ गातं, चिऊ चिऊ गाणे
एक उडी, दोन उडी, टिपत जातं दाणे

एक उडी, दोन उडी, टिपत जातं दाणे.... सत्यजित.

लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग - भाई इस बॅक..

एक नाय दोन नाय राडे केले तीन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग

अण्णाकी पोरगी क्या माल है ढासू
तू है मेरी सपना और में तेरा वासू
ईडली डोसा खाके... साला मर गया वासू
पिच्चर देखे के रोई उसकी आंखों में आसू
अण्णा को समजा कीया उसने बडा सीन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग...

मासुम लगती थी उसका नाम था सखू
बाप उसका गुंडा साली खानदानी डाकू
सोचा केले बाहो में उसको थोडसा चखू
हात लगाया उसको साली निकाली चाकू
पुंगी करके मेरी .... उसने बजाई बीन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग...

बाहाद्दुरकी बेहेन मुझे लगती है अच्छी
जागती या सोती है मालुम नई सच्ची
भात साला कच्चा नी भाजी पन कच्ची
छिपकली खिलाई मुझको बोलके मच्छी
लगताथा नेपाली, साला ये तो निकला चिन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग...

नाव तिच रेखा पण दिसते माधुरी
लग्न झालं तिच नी राहीली स्वप्न अधुरी
मामा म्हणती मला... तिची पोरं अन पोरी
भाई उसका अब में, और वो बेहेन है मेरी
एक नाय दोन नाय भाचे-भाची तिन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग...

एक नाय दोन नाय राडे केले तीन
लडकी पटाने मे साला कितनी है धतींग

-सत्यजित.

आईशप्पथ!... शेवटी आपल्यावरच गेम आहे...

ए... तिला कशाला सांगितल यार
की माझं तिच्यावर प्रेम आहे
आता तिच्या बापाला कळलं
तर फुकट माझ्यावर गेम आहे...

साला सांगितलं कुणी तुम्हाला फुकट श्यानपना करायला
माझा टाका भिडत असताना मध्ये तंगड्या घालायला
उगा शानपत्ती करु नका
नाजुक माझ प्रेम आहे
काही झाल तरी...
शेवटी साला आपल्यावरच गेम आहे

तसं तिच्या बापाला काय आपण मरणाला सुद्धा घाबरत नाही
पण प्रेमात साला मरायचं असेल तर प्रेम करुन काही उपयोग नाही
तुम्ही घाबरुन प्रेम केलंत?
साला तुमच्यावर शेम आहे
आणि काही झाल तरी...
शेवटी आपल्यावरच गेम आहे

माहीत आहे यार!!! ती आपल्याला भाव देत नाही
पण प्रेम केलंय तिच्यावर बघतोच कशी ऐकत नाही
तीही अशी ऐकायची नाही
ती पण मोठी मेम आहे
म्हणुनच तर म्हणतो यार...
शेवटी आपल्यावरच गेम आहे

तो शेजारच्या गल्लीतला पक्या, नेहमीच तिच्यावर टवके टाकतो
एकदा आपल्या एरियात येउ दे! बघाच त्याला कसा झापतो
जाउ दे ना ! ती त्याला पण भिक घालत नाही
त्याची पण कंडीशन सेम आहे
तरी पण च्यायला आपल्याला वाटतं...
शेवटी आपल्यावरच गेम आहे

अरे अप्सरा पण फिक्या पडतिल असा रापचिक आपला माल आहे
पहाल तर तुम्ही पण म्हणाल, आयला! ये तो कुदरत का कमाल है
कभी इधर तो कभी उधर
ह्या चिकन्या पोरिंचा काय नेम आहे?
म्हणून तर आपण म्हणतो, यार
शेवटी आपल्यावरच गेम आहे

आपल्याल पण सेटल व्ह्यायचय यार, पण ही पोरगी काही पटत नाही
आपण पण फेविकॉल लाउन बसलोय, साला आपण पण हटत नाही
आपल्या लव्ह लाईफ मध्येच काय तो लोचा
बाकी सारं क्षेम आहे
आता तरी कळलं ना, यार...
शेवटी आपल्यावरच गेम आहे...

आयशप्पथ सांगतो... शेवटी आपल्यावरच गेम आहे... - सत्याभाय...(सत्यजित)

शाना लोग हो गया ना पढके अभी .. चलो वटलो इधर से.. अपना आराम करने का टाईम हो गयेला है क्या...
और टेंशन नई लेने का, बिनधास्त आते रहेने का क्या!!!.

और बिना बोले वो हप्ता फेको सुमडी मे.. नाटक नई.. बोले तो प्रतिक्रिया मामू...

हाय मेरी जहरी नागिन...

झाली मज विषबाधा
तव जहरी नयनांची
झाली राख आज
मी रचिल्या कवनांची

दिला डंख उरी अन
पंख दिले मनाला
तू तरू हो मनाचा
दे आसरा खगाला

असा घाव केलास
जो लागला जिव्हारी
तरी कवटाळूनी घ्यावे
तुझे डंख हे विखारी

ह्या सावजास सांगा
का आवडे शिकारी?
झेलुन डंख सारे
मरणास ये खुमारी

मी घायाळ काळजानी
आकरंदतो तुला स्मरुनी
मी विषावर जगतो आहे
तुजवर कित्येकदा मरूनी...

-सत्यजित.

कलंकी

अंधाराचे घर माझे न कुठेही प्रकाश
सावल्याही नसती आता न अवसे आकाश

माता ज्योती होती बाप दिव्यातली वात
वणव्याच्या तेजा भुले विदग्धी ही साथ

कधी पांघरुन उषा कधी चांदणे लेवुन
जे जे भासले ते तेज गेले चटके देउन

तिच्या पदराखाली उन कधी ना लागले
तिच्या उरीचे दुध आज कसे गा नासले

कुणी ओरबाडुनी देतो कुणी दांभिक उदार
अंधाराच्या हाता हवा निज उघडा पदर

माझ्या बाहुललीला कधी तू तिटं लावु दिला नाही
त्या निष्कलंकी बाहुलीत माझी माय मला पाही

-सत्यजित

चोर नजरेने

पाहशील जितक्यांदा चोर नजरेने
फुलतील तितक्यांदा मोर नजरेने

तुझ्या पापण्या ह्या माझा मोरपिसारा
पाहताच मजला का मिटतो हा बरा?
लाजशील जितक्यांदा चोर नजरेने
लावशील तितक्यांदा घोर नजरेने

ही ओढ कुठली मज ओढुन नेते
हे बांध कुठले मज तोडू न देते
खुणावशील जितक्यांदा चोर नजरेने
बांधशील तितक्यांदा दोर नजरेने

सांग सखे मी कसा शांत राहु?
वाटे सदैव मला का तुलाच पाहु?
छळशील जितक्यांदा चोर नजरेने
सोसशील तितक्यांदा जोर नजरेने

-सत्यजित.

चांदुल्याला घातल ढगांच टोपडं (अंगाई)

चांदुल्याला घातल ढगांच टोपडं
आभाळाची शाल पांघरुन झोपी गेलं बापडं

चांदुल्याच्या शालीवर लुकलुक तारे
टकामका पाहती चांदुल्याला सारे
दृष्ट लागेल असं माझ्या, चांदुल्याच रुपडं

चांदुल्याचे लाड बाबा करती आती
आत्या, मामा खेळणी आणती किती
कुणी आणलं असवल, नी कुणी आणली माकडं

तुझ्या सवे खेळताना वाटते बरे
सर्व नित्य चिंतांना विसरती सारे
तुझ्या सवे झालं बघ, घर सार बोबडं

चांदुल्याला बर नसता आई गं जागते
पदर पसरुन देवाकडे आजी गं मागते
आजोबाही घालती देवा कडे साकडं

बघता बघता माझं बाळ मोठ होईल
बंगला नी गाडी काय विमान ही घेईल
आत्ताच होउ लागल बघा, झबलं ही तोकडं

उत्कर्षाला असावी संस्कारांची साथ
आपण ही व्हाव कुणा आधाराचा हात
येवढच माझ मागणं, आज गं देवाकड

चांदुल्याला घातल ढगांच टोपडं
आभाळाची शाल पांघरुन झोपी गेलं बापडं

चांदुल्याच्या शालीवर लुकलुक तारे
निजता गं चांदुल्याला झोपी सारे
बोलू नका कुणी आता बाळ आहे झोपल...

-सत्यजित.

रिटायरमेंट

रिटायरमेंटची सकाळ
जिवनाची संध्याकाळ
मिणमीणते डोळे
टाळू पर्यंत कपाळ

कपाळवर आट्या
भेडसावणारे विचार
ईच्छाशक्ती असते
सांधेदुखीने लाचार

जाड भिंगाच्या चष्म्यातून
जेव्हा भुतकाळात पाहीलं
बरच काही केल तरी
बरच काही राहीलं

अरे बाप आहे मी तुझा
असं सांगाव का लागतं?
हक्काने पॉकेटमनी घेणार्‍याकडे
आज मागाव का लागतं?

आता कमी जरी दिसलं
तरी मनं वाचता येतात
सबबीचे खडे नुसत्या
बोटांनीच वेचता येतात

प्रत्येक घासागणिक हात
आता जास्तच थरथरतात
नुसता मायेच्या स्पर्श मागता
उच्श्वास नुसतेच घुरघूरतात

हाताचा पाळणा माझा
आता पुरता गंजला आहे
राजाच्या गोष्टीतला महल
पडका पत्त्यांचा बंगला आहे

आपल्याच पोटचाच गोळा
झाल्या चुकांवर बोट ठेवतो
कालचा देव्हार्‍यातला दिवा
आज अडगळीत एकटाच तेवतो

हातात कोंबल्या जपमाळेतील
राम देखिल मरा होतो
’अयुष्य एक जुगार’
येवढाच शाप खरा होतो?

-सत्यजित.

पवार आयपीलात रमला गो नखवा...

चालः गोमू माहेरला जाते गो नाखवा..

पवार आयपीलात रमला गो नाखवा
ह्याला देशातले शेतकरी दाखवा

संसाराची आमच्या झाली होळी
IPLवर भाजतोय करोडोची पोळी
हा भाजतोया करोडोची पोळी
ह्या शेतकर्‍यांना विष तरी चाटवा..

परदेशी पोरींचा नंगा तमाशा
आमची विरली पोलकी हा बघतो कशाला
विरली पोलकी हा बघतो कशाला
नागव्या शेतकर्‍यांना IPLमध्ये नाचवा

कितीही भरला जरी ह्यांनी भरणा
तरी मेल्यांची काही भुक भागना
तरी मेल्यांची भुक भागना
कॄषीमंत्र्यांना कुणी तरी जागवा
ह्यांना देशातले शेतकरी दखवा.....

हय्या हो हय्या हो...

फुलपाखरू (बडबड गीत)

फुलपाखरू फुलपाखरू
पिवळं पिवळं धम्मक
कधी फुल कधी पाखरू
कशी करत गंम्मत

सगळ्यांना फसवून
खदाखदा हसतं
पंखांचे हात करुन
टाळ्या पिटत बसतं

इकडे तिकडे बागडून
खुप खुप थकलं
मधाच कोल्ड्रींक पित
फुलावर बसलं

उडता उडता फुलपाखरू
एकदम गडप झालं
जादुचा मध पिऊन
त्याच फुल होतं झाल...

मी जादूची काडी काढून
सुर्रकन फिरवली
फुल झाली फुलपाखरं
भुर्रकन उडवली...

-सत्यजित.

आई मला लवकर मोठ्ठ व्हायचय

आई मला लवकर लवकर मोठ्ठ मोठ्ठ व्हायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय

नसतो कुठला होमवर्क न असतो कुठ्ला त्रास
ऑफिस मधुन आल्यावर नसतो कुठला क्लास
घरी येउन आरामात टीव्ही पहात रहायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

सगळे असतात फ़्रेंड आणि टिचर कुणीच नसतात
चॉकलेट देणार्या काकानां बाबा बॉस म्हणतात
छान छान बॉस कडुन रोज चॉकलेट खायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

ऑफिसमध्ये जाउन भरपूर मज्जा करतात
तरीच बर नसल तरी ऑफिसला जातात
ऑफिसमध्ये जाउन मला पण खेळायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

कॉमप्यूटरवर बसुन कसल काम करतात?
कॉमप्यूटरवरती तर नुसतेच गेम असतात
रोज रोज गेम खेळुन टॉप स्कोरर व्हायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

ऑफिसच्या रोसेस मध्ये हॉटेल मध्ये जातात
हॉटेल जाउन मस्त चमचमीत खातात
बरगर पिज्झा फ़्राईस आणि आईसफ्रूट खायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

महिन्याच्या शेवटी ह्यांना केवढे पैसे मिळतात
न जाणो येवढ्या पैशांच हे काय करतात
मला तर महिन्याला फक्त एक खेळण घ्यायचय
मस्त पैकी बॅग घेउन ऑफिसला जायचय...

आई मला लवकर लवकर मोठ्ठ मोठ्ठ व्हायचय

छाया चित्रकाराची

एका छायाचित्रकाराचे मनोगत टिपण्याचा एक प्रयत्न...

निर्मात्याने निर्मिलेली प्रत्येक गोष्ट आत्मियतेने पहाणारा मी
कुणी म्हाणतं ढोंग आहे
कुणी म्हाणतं व्यासंग आहे
कुणी म्हाणतं कुतुहला पोटी सारं
कुणी म्हाणतं चार दिवसाच वेड सारं
कुणी म्हाणतं की कुणाच्या दुःखाच भांडवल करणारे आम्ही
तर कुणी म्हाणतं कुणच्या हसर्‍या आठवणी विकणारे आम्ही
तरीही ह्या सर्वां पासुन अलिप्त रहाणारे आम्ही
आम्ही प्रेमात पडतो पण प्रेमात अडकत नाही
कारण आम्ही नुसत बंदीस्थ करतो कधीच कुणाला अडकवत नाही
कधी जे दिसतं ते टिपत जाणं असत
तर कधी जे दिसत त्या पलिकडे जाउन पहाणं असत
कधी खोल खोल गाभार्‍यात जाणं असत
तर कधी उंच उंच आभाळातून पहाणं असत
कधी जे दिसत ते तसच असत
कधी जे दिसत ते तस नसत
तर कधी ते असं दिसत हे दाखवण असत
तर कधी न दिसलेल नुसत भासवण असत
म्हंटल तर अर्थशुन्य
म्हंटल तर भावपुर्ण
म्हंटल तर अस्तित्वहीन अर्थ
म्हंटल तर कोर्‍याकागदाहुनही व्यर्थ
पण, इथे प्रत्येक अनर्थालाही एक अर्थ असतो
तर कधी प्रत्येक अर्थात एक अनर्थ असतो
कधी मलाच कळत नाही की हे काय आहे?
कधी हसू टिपण तर कधी अश्रू टिपण
कधी प्रकाश टिपतो तर कधी अंधार
कुणी म्हणत अंधार नाही टिपता येत
पण खर तर उजेड नाही टिपता येत
आम्ही टिपतो तो अंधार,
कधी रंगीत तर कधी बेरंगी
पण असतो तो फ़क्त अंधार
म्हणुनच कदाचीत ह्याला ’छायाचित्र’ म्हणत असवेत...

-सत्यजित

गोरापान चांदोमामा (बालकविता)

का गं आई चांदोमामा
असतो गोरा गोरा पान?
शुभ्र ढगांच्या फेसात तो
आंघोळ करतो छान..

उंच उंच ढगात
त्याचा बाथटब असतो
दिवसभर शुभ्र फेसात
आंघोळ करत बसतो

त्याची झाली आंघोळ की
ढग काळे काळे होतात
भराभर पाणी ओतुन
चांदण्या त्यांना धुतात

पाऊस पडुन गेला की
कसं स्वच्छ स्वच्छ वाटतं
मग चांदण पण पावडर लावुन
छान छान नटतं.

-सत्यजित.

तू जाताना...

मातलेला चंद्र आहे चांदणे विझवून जा
चेतल्या स्वप्नांस माझ्या तू जरा निजवून जा

भांडते आकाश सारे त्या जरा रिझवून जा
रातीच्या गर्भात उद्याचा तेजपूंज उजवून जा

गोंदल्या क्षणांस पुन्हा एकदा गिरवुन जा
वाहत्या जखमांवरी हात प्रिये फीरवून जा

काळजातील वेदनांना तू सुरांनी सजवून जा
बहकाल्या गात्रांत माझ्या कैफ़ तुझा उरवून जा

आई ताप आलाय.... (बालकविता)

मला जे दिसत
ते तुम्हाला पण दिसत का?
कळोखात न दिसणार भुत
तुम्हाला पण बघुन हसत का?

मी नाही घाबरत त्याला
तेच घाबरत मला
येवढी जर हिम्मत असेल
तर उजेडात ये म्हणाव त्याला

तुम्हाला माहित्ये का?

वर वर ढगात
एक लांब दाढीवाला असतो
गडगड गडाड आवाज करत
मोठ्यांदा हसतो

"मी नाही घाबरत तुला"
मी त्याच्यावर ओरडतो
तो मला घाबरुन त्याची
चड्डीच ओली करतो

ए पावसात काय भिजताय
तो वरतून सू सू करतोय
ताप आलाय मला म्हणुन
मी तुम्हाला सावध करतोय

श्शी.. आत्ता जाईल ताप
मग उद्या पुन्हा शाळा
तापाला म्हंटल रहा जरा
तर म्हणतो आलाय कंटाळा

उन्हाळ्याच्या सुट्टीत येतोस
तेंव्हा कसा रे रहातोस?
शाळा असलीकी मात्र
लगेच निघुन जातोस

बघतोच तुला ह्या सट्टी मध्ये
यायलाच देणार नाही
गार पाणी, आईसक्रीम, गोळा
काहीच खाणार नाही

श्शी.. कित्ती आवाज करतायत मुल
जरा आराम देत नाहीत
शाळेतल्या टिचर ह्यांना
खुप आभ्यास का देत नाहीत?

तस मला बरं वाटतय
पण आई नको म्हणेल
आता खेळायला जातो म्हंटल
तर उद्या शाळेत जा म्हणेल

जाऊंदे ना तसे पण सगाळे
सुस्सू मध्ये खेळ्तायत
शी.. सुसू मध्येच उड्या मारतायत
सुसू मध्येच लोळतायत.....

शी अले ए..
ऐकत नाही??
तिकडे पान्यात सापए..
आणि टिव्ही वर स्पाईडरमॅन पण लागला आहे.. मस्त..

-सत्यजित

माझी मुंबई... एक जंगल

नजर जाईल तोवर
पसरलेल जंगल
विटा दगडांच्या समाधीत
विसरलेल जंगल
हिंस्र श्वापदांना मुक्याने
झेलणार जंगल
काळाजावर आघात
पेलाणार जंगल
भजेल त्याला नित्य
पावणार जंगल
धगधगत्या रुळांवर
धावणार जंगल
जुन्याच प्रश्णांच्या थारोळ्यात
लोळणार जंगल
आपल्याच धुनीत सदैव
पोळणार जंगल
विवीध रंगाच्या दिव्यानी
सजलेल जंगल
धुरांची शाल पांघरुन
निजलेल जंगल
सचेतन शरिरात अचेतन मनं
गाढलेल जंगल
शेत खाणार्‍या कुंपणानी
वेढलेल जंगल
भिषण स्फोटाने बिचारं
बावरलेल जंगल
आपल्याच हाकेने आपणच
सावरलेल जंगल
तुमच्या आमच्या दु:खाने
कुढलेल जंगल
तुमच्या आमच्या संगे
रडलेल जंगल
तुम्हा आम्हा सगळ्यांनी
वाढलेल जंगल
तुम्हा आम्हा सगळ्यांनी
तोडलेल जंगल...

सगळ्यांच असुनही माझं माझं जंगल...

-सत्यजित

गोंदण

अजुनही ह्रुदयात गोंदली आहे तुझी नी माझी पहीली भेट
बावरलेली नजर तुझी ह्रुदयात शिरली होती थेट
मनात दाटल्या भावनांच ओठी येता झाल गाणं
ह्रुदयानी छेडल्या सुरांच मनात असच तरळत रहाणं
वाटल होत तेंव्हा तुझे हात हाती घ्यावेत
वाटल होत तेंव्हा तुझे हात मुठीत घट्ट धरावेत
मग म्हंटल जाउ दे! नाहीच भरल हातानी मन
तर ह्रुदयानी काय करावे?
माझं ह्रुदय म्हणता म्हणता उनाड पाखरु झाल
तुला भाळी आट्या बघताच पुन्हा भानावर आल
आता तुझी नजरही जरा सावरली
मीही माझी स्वप्न आवरली
तु 'येते हं' म्हणताच माझी स्वप्न बावरली!
’येते हं’ या शब्दांनी सारं आकाश भरुन गेलं
’येते हं’ या शब्दांना आज उभं तप सरुन गेलं
तु ’येते हं’ म्हणुन पुन्हा कधीच आली नाहीस
तुझी नी माझी राहीली भेट पुन्हा कधीच झाली नाही
आजुनही मनात सल आहे तुझी मला साथ नाही
मीही खुळ्या मनाला समजवतो
एकदा गोंदलं कधी जात नाही..

आज्जीचा बत्तासा.. (बालकविता)

आ़जी ने दिला बत्तासा वर आभाळात फेकला
आभाळातच अडकून त्याचा चांदोमामा झाला

वाटत रोज चोरुन बप्पा, माझा बत्तासा खातो
तरीच रोज चंद्र अस्सा छोटा छोटा होतो

हळुहळू करत त्याने एकदा सगळाच गटम केला
थांब म्हणालो, तुझ नाव आता सांगतो आजीला..

आजीच नाव घेताच एकदम घेला घाबरुन
देईन म्हाणाला बत्तासा पण थोडा थोडा करुन

बप्पा बिच्चारा एकच बत्तासा पुरवुन पुरवुन खातो
थांब म्हणालो आज्जीकडुन तुला पण एक देतो

:( प्रसाद आहे म्हणाली आज्जी एकच बत्तासा मिळेल
पण मी बप्पासाठीच मागतोय ना, पण ते तिला कसं कळेल?

आज्जी म्हणाली..
अर्धा पण खात नाहीस पण रोज दोन बत्तासे मागतोस
तुझा उष्टावलेला अर्धा मग बप्पा समोर का ठेवतोस?

अगं आज्जी..रोज चंद्र खाण्यापेक्षा बप्पाला बत्तासा खाऊ दे
मला म्हातारीला फसवतोस काय? चल मला जाउ दे..

आज्जी देत नाही म्हणुन हा रोज चंद्र खातो
नाव सांगु का आज्जीला? म्हणताच सगळा परत देतो... :))

हा.. हा घाबलला...
-सत्यजित

चांदोमामाचा पॉपकॉर्न (बालकविता)

हनुवटीवर हात ठेवुन
चांदोमामा बसला
मनात विचार आला
विचार करत असेल कसला?

करत असेल का हा विचार
त्याच्या बदलणार्‍या रुपाचा?
की समोर मांडुन ठेवल्या,
लाह्या भरल्या सुपाचा?

वाटत असेल जेंव्हा
त्याला खावासा पॉपकॉन
हळुच एक चांदणी उचलुन
तोंडात टाकत असेल गपकन.

सत्यजित.

मी राधिका...

ती...
गुपित मनाचे
कुपित मनाच्या
मी लाजेने जपले
ती साक्ष मनाची
अप्रोक्ष मनाच्या
कुणी कसे ओळाखले?

तो..
जरी आणुन आव
डोळ्यात भाव
तुझ्या कधी ना लपले
हे बंध कशाचे?
का डोळ्यात कुणाच्या
दिसे स्वप्न आपुले

तू भासवले ना
मला कधी जे
ते मला गं होते कळले
ना जाणुन काय
आपसूक पाय
त्या वळणा वरती वळले

रेशिम नाजुक
रेशिम साजुक
नाते जाते विणले
का कुणास ठाउक
होता भावुक
मन गाणे तुझे गुणगुणले

नयनांस आस
कानास भास
सारे तुझेच होती
क्षण विरहाचे
क्षण मिलनाचे
मनात झाले मोती

शिंपला मनाचा
कधी मोर घनाचा
किती हा रुपे घेतो
सोडुन कावा
वाजवित पावा
कान्हा राधेचा होतो.

-सत्यजित.