नउवार ती नार लेउनी
गेली पाणथळी
गंधीत झाले पाणी
स्पर्शता निशीगंधाची कळी
ती चाल चालली नागीणीची
कटेवर घेउनी कुंभ
पाहुन ती सिंहकटी
सारे मर्द ठाकले शुंभ
पाठीवरती वेणी डोलते
लयबद्ध कंबर लचके
त्या चालीवरती ताल धरूनी
माठातील पाणी गचके
ओल्या ओल्या केसातुन पाणी
जेव्हा चेहर्यावर ओघळते
पौर्णिमेच्या चंद्रावर जणू
मकरंदाचे ओघळ ते
वक्षांवरती थेंब धावीता
ओल्या पदराने ते पुसते
चिंब वस्त्र बिलगे अंगाला
अन मज ओलेती ती भासते. . .
सत्यजित.
No comments:
Post a Comment