नागीण काळ्या वाटे भोवती
पिवळी नाजूक रानफ़ुले
दरी दरीतुन सफ़ेद धारा
पर्वतांवर धुके झुले
हिरव्या कुंचलांनी शिंपली
लपली सारी पाने फ़ुले
क्षणात वाटे तिथे जावे
जिथे पावसा उन मिळे
कधी ढगांत श्वास घ्यावा
कधी पहावे आभाळ खुले
कधी आडोशी पाउस पहावा
कधी व्हावे बाळ खुळे
ओढ्यांचे चाळ बांधता
खळखळ पावलांस वेग मिळे
थरथर कांती उठे शहारा
परी न आवरे मन खुळे . . .
सत्यजित.
No comments:
Post a Comment