आज तिने केस धुतले अन
ओल्या केसांचा आंबाडा घातला
ती वेचायला येणार म्हणून
पारिजातकाने सडा सांडला
धुके उतरले मंद मंद
आसमंती गंध दरवळला
त्या कोमल म्लान स्पर्षाने
पारीजातही थोडा सळसळला
ती फ़ुलं जितकी कोमल
तितकच हृदयही तीचं कोमल
गुलबक्षीला स्पर्ष होताच
उठला फ़ुलपाखरांचा मोहोळ
तुळसही थोडी तिष्ठली
तीज फ़ुलझाडांचा वाटे हेवा
स्पर्ष पहिला प्राजक्तास
मज प्राजक्त का नाही केलेस देवा ?
आरक्त ओठ हळूवार
श्रीकृष्णाला आळवी
आर्त ती साद ऐकूनी
हळवी होई पालवी
चरणी तुझ्या विलीन होण्या
आळवी तुज ही मीरा
अरूणोदय होण्या समयी
कुठे रे गुंतलास श्रीधरा . . .
सत्यजित.
No comments:
Post a Comment