थरथरत्या पाण्यावरती
मिणमिणत्या ज्योती
जणू चांदण्या नभीच्या
दर्पणात नहाती
इवलीशी किनार झुळझुळते
त्या तळ्याच्या काठाशी
घेते सामाउन कुशीत
झिलमिलत्या लाटेशी
कधी खुदकन हासे लाट
त्याच्या खोडकर स्पर्षाने
मज सतावू नकोस सजणा
मी मोहरले हर्षाने
किती वेळ चाले श्रुंगार
लाटंचा काठाशी
मना कसा घालू आवर
चांदणं उगवलंय आत्ताशी . . .
सत्यजित.
No comments:
Post a Comment